πάνω μου κι εγώ μπορούσα να διαβάσω τη σκέψη σου.
Σαν βάρος την κουβαλούσα παντού να μη σε φτάνει ο αντίλαλος της φωνής μου.
Πως μπεύρδευες τους Λαιστρυγόνες με τους Λοτοφάγους την Κίρκη με την Καλυψώ τον Οδυσσέα με τον Αίαντα τον αργαλειό που ξήλωνα για σένα τα βράδια το φαντό
-πως σκοτεiνιασες σιγά σιγά καλέ μου-
Σαν μνήμη σε χάνω βαθιά μου στα σφαλιστά μου παράθυρα στο λιγοστό μου ευάλωτο φως.
Βουβάθηκαν οι φωνές του κόσμου η βασίλισσα έχει πεθάνει....